De verloren zoon

Deze zondag was de gelijkenis van de verloren zoon aan de beurt.

We zaten samen aan tafel en begonnen ons gezinsmoment met zingen en bidden. Hierna stond ik op en vroeg om geld. Ik wilde er vandoor. Was het beu om hele dagen voor iedereen te zorgen, schoon te maken en nooit eens lekker iets voor mezelf te kunnen doen. Manoah moest met mij mee (onder luid protest en tranen :)). We kregen het geld en pakten onze rugzak. Hoewel wij niet eens meer achterom keken, stond papa ons na te kijken.

Na een tijdje kregen we toch wel honger, maar zelfs met wat geld op zak kunnen we in ons dorpje niets te eten kopen.

Bij de varkens die een paar straten verderop staan, liggen wat restanten van een rode kool. Niet echt heel aantrekkelijk.

Heel voorzichtig opper ik het idee dat we misschien weer naar huis kunnen. Dat we tegen papa vertellen dat we spijt hebben, vragen of hij ons wil vergeven. Ik vind het best spannend, zoonlief niet. Natuurlijk vindt papa het fijn als we weer thuis komen...!

Als we de straat inlopen staat papa al op de uitkijk!

Het laatste stukje rennen we naar hem toe! We zijn zo blij om elkaar weer te zien!
Manoah krijgt papa's mooie jasje aan en een ring om zijn vinger.

Binnen staat het feestmaal al op tafel!

Tijdens het eten praten we over het verhaal. We mogen vertellen dat God zo als een vader op de uitkijk staat. Dat we niet bang hoeven te zijn om naar Hem toe te gaan, maar dat Hij ons weer als Zijn kinderen aan wil nemen. Ook als we zonde hebben gedaan, we mogen weer opstaan en naar onze Vader gaan! Hij staat al op de uitkijk! Samen luisteren en kijken we nog naar dit prachtige lied. 

Na het eten spelen we samen nog (een aangepaste versie) van dit spel.

Onze kijktafel deze week

Liederen die we zongen:

- Heer, ik kom tot U

- Door Uw genade, Vader